Ανατρέχοντας στα βιβλία για τον Vincent,
πώς να μη διαβάσουμε τα γράμματά του
τα γεμάτα ελπίδα και πίκρα
αλλά συνάμα χαρά κι ενθουσιασμό.
Ήταν κι αυτός ένας τρόπος πιο βαθύς
να διεισδύσουμε στα βάθη της σκέψης
και να καταλάβουμε επιτέλους τ’ αγριεμένα
συναισθήματα της ύπαρξής του.
Κι όμως, ποιος αφέθηκε σ’ αυτόν
για να διαβάσει το ουσιώδες μιας ζωής
που δεν μπορούσε να υπάρχει χωρίς την ανάγκη
να δημιουργεί για το καλό της ανθρωπότητας.
Γι’ αυτό έπρεπε να κρατήσουμε την υπόσχεση
που δόθηκε μπροστά στην αυτοπροσωπογραφία του Vincent
και ν’ αναζητήσουμε αυτό που είχε διαφύγει
στην κοινωνία της λήθης και της αδιαφορίας.