Σταυρούλα: Γιατί δεν έχουν σπίτι οι Τσιγγάνοι;
Ιάκωβος: Ο κόσμος είναι το σπίτι τους.
Σταυρούλα: Και πού μένουν;
Ιάκωβος: Στο δρόμο.
Σταυρούλα: Μα δεν υπάρχει τίποτα εκεί!
Ιάκωβος: Μόνο από εκεί μπορείς να βρεις αυτό που δεν ψάχνεις.
Σταυρούλα: Τι δεν ψάχνω;
Ιάκωβος: Το νόημα της ζωής.
Σταυρούλα: Ποιο είναι το νόημα της ζωής;
Ιάκωβος: Το ταξίδι…
Σταυρούλα: Το ταξίδι προς πού;
Ιάκωβος: Εσύ θα το επιλέξεις.
Σταυρούλα: Τι πρέπει να διαλέξω;
Ιάκωβος: Τη ζωή σου.
Σταυρούλα: Δεν θέλω να πεθάνω.
Ιάκωβος: Πεθαίνεις κάθε μέρα για να ζήσεις την επόμενη. Οι αθάνατοι δεν έχουν μέλλον…
Σταυρούλα: Εμένα μ’ αρέσει το μέλλον!
Ιάκωβος: Τότε πρέπει να μάθεις πως πεθαίνουν.
Σταυρούλα: Οι Τσιγγάνοι;
Ιάκωβος: Όλοι οι άνθρωποι.
Σταυρούλα: Δηλαδή και οι Τσιγγάνοι είναι άνθρωποι;
Ιάκωβος: Εσύ τι νόμιζες;
Σταυρούλα: Στο σχολείο, είναι αυτοί που βρίζουν.
Ιάκωβος: Τι είναι βρισιά για σένα;
Σταυρούλα: Κακές λέξεις.
Ιάκωβος: Ποιος αποφάσισε ότι είναι κακές;
Σταυρούλα: Δεν ξέρω. Η κοινωνία νομίζω…
Ιάκωβος: Γιατί η κοινωνία απαγορεύει να λένε λέξεις;
Σταυρούλα: Επειδή έχει δίκιο.
Ιάκωβος: Αν ήταν έτσι και εμείς θα ήμασταν Τσιγγάνοι.
Σταυρούλα: Εγώ, τσιγγανάκι; Δεν γίνεται!
Ιάκωβος: Γιατί; Δεν είσαι ελεύθερη;
Σταυρούλα: Έχω σπίτι.
Ιάκωβος: Κόσμο έχεις;
Σταυρούλα: Το σπίτι μου είναι ο κόσμος μου.
Ιάκωβος: Όμως ο κόσμος δεν είναι το σπίτι σου.
Σταυρούλα: Μα γιατί;
Ιάκωβος: Η ανθρωπιά δεν μένει στα σπίτια. Ταξιδεύει…
Σταυρούλα: Είναι και αυτή τσιγγάνα;
Ιάκωβος: Οι Τσιγγάνοι δείχνουν τον δρόμο της ανθρωπιάς, κι εμείς βλέπουμε μόνο το δρόμο.