Ακούς τη μουσική

ή σ’ αγγίζει πλέον

μόνο ο θόρυβος;

Στους τοίχους βλέπεις

τα λάδια του άγνωστου

στρατιώτη που πέθανε

δύο φορές για σένα.

Δεν δακρύζεις πια.

Ξέρεις για την αλήθεια.

Πού πήγαν τόσες στιγμές;

Τις έκλεψαν οι πόθοι;

Και το πάθος έγινε σταύρωση

για να ησυχάσουν

οι ανόητοι του πλήθους.

Και τώρα η μουσική

που δεν λέει να σταματήσει,

σε κατηγορεί.

Μα ποιος μπορεί

να την ακούσει

εκτός από τους αθώους

και τους δίκαιους;

Επέζησες αλλά ξέχασες

και δεν είσαι πια τίποτα.