– Γιατί δεν κοίταξες το σπίτι; 
– Έβλεπα μόνο τον τάφο. 
– Μα δεν πήγαμε στο νεκροταφείο. 
– Το σπίτι. 
– Τι θες να πεις με το σπίτι; 
– Ήταν μια ανώνυμη ταφόπετρα. 
– Γιατί το λες αυτό; 
– Ποιος ξέρει πια ότι έμενε εδώ; 
– Εμείς! 
– Ναι μόνο εμείς. 
– Όσο θα το θυμόμαστε εμείς, θα τον θυμάται η ανθρωπότητα. 
– Και η ανθρωπιά; 
– Πέθανε με τον ανύπαρκτο λαό. 
– Το σπίτι του έγινε τάφος. 
– Μα τότε πού είναι το αληθινό του σπίτι; 
– Στη βιβλιοθήκη. 
– Της πόλης; 
– Όλης της Ακαδημίας. 
– Μα δεν είναι νεκρά φύλλα; 
– Έχεις δίκιο. 
– Τότε δεν σε καταλαβαίνω. 
– Εκεί βρίσκονται και οι σπόροι. 
– Τα δένδρα δεν πεθαίνουν μόνο όρθια. 
– Τι άλλο κάνουν; 
– Αφήνουν και τη ζωή ανάμεσα στις ρίζες τους. 
– Όπως υπάρχουν και οι ρίζες στις νεκρές γλώσσες. 
– Ζούμε μέσα στους τάφους. 
– Όπως η μνήμη ζει μέσα στη λήθη. 
– Και τί πρέπει να κάνουμε; 
– Ναι διαβάσουμε και πάλι τους νεκρούς. 
– Για τους αγέννητους; 
– Για το μέλλον. 
– Κάθε φύλλο και είναι και μία απόδειξη. 
– Ότι υπάρχουμε; 
– Ότι οι καταδικασμένοι εις ζωή πεθαίνουν και αυτοί. 
– Πρέπει λοιπόν να διασώσουμε τη γνώση. 
– Όπως κάνουμε εμείς με αυτόν έκανε κι εκείνος με τους προηγούμενους. 
– Βρήκες και άλλα φύλλα; 
– Ναι από παλαιότερα δένδρα. 
– Το δάσος του χρόνου…