Γιατί δεν με κοιτάζει κανείς; Ενώ κοιτάζουν όλοι τα πάντα… Μάλλον δεν ξέρουν για τη δική μου γενοκτονία… Σιωπή. Πώς θα μπορούσα λοιπόν να τους αγγίξω… Και τώρα με τόσες λαβωματιές κανείς δεν μπορεί να ξέρει για την ομορφιά μου… Μόνο τις τσεκουριές βλέπουν και τους τρομάζουν… Ήταν ανάγκη να με ζωγραφίσει μ’ αυτές… Τι αδικία! Χρόνος. Θέλουν να δουν τη γενοκτονία και δεν βλέπουν τα θύματα… Κι αυτός, ο ηλίθιος… Χρόνος ζωγράφος, που νομίζει ότι είναι ευγενής σαν τον πρίγκιπα μ’ έκανε έτσι για να μην ξεχάσουν οι άλλοι… Αλλά γιατί να με θυμούνται έτσι; Ποιος είναι ο λόγος αφού τους βλέπω… Χρόνος. Βλέπω ότι αδιαφορούν… Ίσα ίσα που με προσέχουν… Με προστατεύει η ασχήμια μάλλον… Δεν ζωγράφισε τον άνθρωπο, αλλά το θύμα… Δεν ζωγράφισε εμένα… αλλά έγραψε την καταδίκη της βαρβαρότητας. Με χρησιμοποίησε… Μ’ εκμεταλλεύτηκε. Βέβαια είναι ο μόνος που το έκανε μετά το θάνατό μου… Σιωπή. Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνουν όλα αυτά… Χρόνος. Μήπως δεν το έκανε για μένα; Λες… Μήπως είναι για τους άλλους; Μαζί μου δημιούργησε ένα έργο για τους άλλους, για την Ανθρωπότητα. Μαζί βοηθάμε την πληγωμένη Ανθρωπότητα. Σιωπή. Ευχαριστώ που με σκέφτηκες.