Μια γυναίκα θαυμάζει πίνακες σ’ ένα δωμάτιο, δίχως μουσική. Ξαφνικά ακούγεται η Εlisa…

Εlisa:  Πού είστε;
Κοιτάζει τη γυναίκα… Δεν καταλαβαίνει… Δεν ακούσατε μουσική;
Klara:  Έρχεται από επόμενο δωμάτιο…
Εlisa:  Υπάρχει κι άλλο;
Klara:  Πάντα… Έτσι είναι οι δάσκαλοι…
Εlisa:  Ο κύριος Vincent είναι δάσκαλος;
Klara:  Βεβαίως!
Εlisa:  Διδάσκει ζωγραφική;
Klara:  Όχι μόνο…
Εlisa:  Τι άλλο;
Klara:  Ανθρωπιά…
Εlisa:  Δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοιο μάθημα.
Klara:  Τα μαθήματα υπάρχουν πάντα…
Εlisa:  Δεν έχει μαθητές;
Klara:  Όχι…
Εlisa:  Μα γιατί; Είναι τόσο καλός μαζί μου.
Klara:  Δεν γεννήθηκαν ακόμα.
Εlisa:  Μακάρι να μπορούσα εγώ…
Klara:  Να γίνετε μαθήτρια;
Εlisa:  Δεν γίνεται;
Klara:  Αυτός ξέρει.
Εlisa:  Έχει πολλές γνώσεις…
Klara:  Ζει μέσα στην ανθρωπιά και το χρόνο…
Εlisa:  Δεν ξέρω… Παύση. Του ζήτησα να μου κάνει το πορτραίτο… Και νομίζω πως δέχτηκε…
Klara:  Γι’ αυτό είμαι σίγουρη…
Εlisa:  Αλήθεια; Πώς το ξέρετε;
Klara:  Το πρόσωπό σας…
Εlisa:  Τι έχει το πρόσωπό μου; Παύση. Ξέρω ότι δεν είμαι όμορφη αν…
Klara:  Όχι, προς θεού! Εξάλλου ο Vincent δεν κοιτάζει… Βλέπει μόνο την ανθρωπιά.
Εlisa:  Εγώ δεν έχω;
Klara:  Και βέβαια!
Εlisa:  Είστε κι εσείς καλή μαζί μου.
Klara:  Οι άνθρωποι του Vincent…
Εlisa:  Αυτοί έπαιζαν πριν…
Klara:  Εννοούσα…
Εlisa:  Τι πράγμα; Ξέρετε είμαι αγράμματη και…
Klara:  Δεν έχει σημασία. Σιωπή. Ο δάσκαλος των χρωμάτων.
Εlisa:  Ο δάσκαλος των χρωμάτων, τι ωραίο…
Klara:  Αγαπά ήδη την ανθρωπιά σας.
Εlisa:  Λέτε;
Klara:  Το πορτραίτο σας θα είναι πανέμορφο.

Η Εlisa αγκαλιάζει την Klara συγκινημένη.