Να δούμε το γενοκτονημένο νέο, αυτό είναι το πρόβλημα. Διότι δεν πρόκειται για μια ερώτηση, δεν είναι καν η ερώτηση: κανείς δεν την έθεσε. Οφείλουμε να πούμε ότι οι νεκροί δεν θέτουν ερωτήσεις. Μόνο που υπάρχουν και οι ζωντανοί οι οποίοι δεν μιλούν επειδή δεν βλέπουν. Αναμφίβολα επειδή βλέπουμε μόνο ό,τι καταλαβαίνουμε. Ο πόνος, σε αντίθεση μ’ αυτά που πιστεύει η κοινωνία, δεν μπορεί να μεταδοθεί. Δεν είναι μια αρρώστια όπως τις άλλες. Μόνο η λήθη είναι μεταδοτική. Έτσι ο γενοκτονημένος νέος δεν έχει νόημα για την κοινωνία της λήθης και της αδιαφορίας. Και είναι γι’ αυτόν το λόγο που δεν έχει καν πρόσωπο. Το βλέμμα του δεν θέλει να πληγώσει. Τα μάτια του δεν θέλουν να κατηγορήσουν. Με άλλα λόγια, η ίδια του η ύπαρξη τίθεται υπό αμφισβήτηση. Η ανυπαρξία του ταιριάζει τέλεια με τη γενοκτονία της μνήμης. Κατά συνέπεια, είναι δυνατόν να υπάρχει συνέχεια σ’ ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Εδώ κρύβεται το παράδοξο του γενοκτονημένου νέου. Ανίκανος να ζήσει λόγω της δήθεν ενοχής του, είναι επίσης ανίκανος να πεθάνει λόγω της δήθεν ανυπαρξίας του. Είναι γι’ αυτόν το λόγο που δεν υποφέρει. Είναι γι’ αυτόν το λόγο που δεν υπέφερε. Στην αχαλίνωτη αναζήτηση της ευτυχίας, η κοινωνία ξέχασε τον πόνο. Στην ανικανότητά της να υποφέρει, κρύβεται επίσης η ανικανότητά της να αγαπά. Ο γενοκτονημένος νέος είναι ένα αιώνιο ταμπούρλο που κανείς δεν ακούει εφόσον δεν φωνάζει για να σπάσει τη σιωπή. Μοιάζει με εκείνους τους πέτρινους σταυρούς στους οποίους δεν αποδίδεται σημασία παρά μόνο από τους δράκους των παλιών καιρών. Άρα, δεν έχει επιλογή. Δεν μπορεί να ζήσει και να πεθάνει παρά μόνο στους κόλπους μιας αρμενοσύνης η οποία είναι ακόμα άγνωστη σε πολλούς από εμάς. Εισέρχεται, λοιπόν, στην αντίσταση μέσω του μύθου των θυμάτων. Μα δεν είναι μόνο αυτό! Αντιμετωπίζει το ίδιο το παράλογο. Στην πραγματικότητα, εάν δεν υπάρχει, για ποιο λόγο το καθεστώς, το σύστημα, το κράτος της Τουρκίας επιχειρεί να εξαφανίσει με κάθε μέσον κάθε ίχνος ενός γεγονότος που ποτέ δεν υπήρξε; Για ποιο λόγο αυτή η μανία της βαρβαρότητας εναντίον της αθωότητας εάν αυτή δεν έχει νόημα; Μήπως πρόκειται για φόβο εκ μέρους μιας δομής που θεωρείται παντοδύναμη; ‘Η μήπως για κάποια ανεξήγητη φοβία; Εν πάση περιπτώσει, οι φόβοι αυτοί είναι δικαιολογημένοι. Διότι ο γενοκτονημένος νέος δεν είναι φάντασμα. Είναι ζωντανός, ακόμα και νεκρός, στις καρδιές όλων των Δίκαιων. Αυτό εξηγεί το πόσο επικίνδυνος είναι για τη βαρβαρότητα. Διότι οι Δίκαιοι δεν ξεχνούν. Ο γενοκτονημένος νέος είναι όπως ένα στίγμα. Αυτός είναι ο συσχετισμός του με το σταυρό. Γι’ αυτό είναι ικανός να ξεσηκώσει μια πραγματική σταυροφορία εναντίον της βαρβαρότητας μιας σελήνης που δεν είχε νόημα παρά κάτω από τη σκιά του ήλιου της δικαιοσύνης. Αυτή η ημισέληνος είχε ανάγκη τη νύχτα για ν’ απλωθεί, και το μικρότερο κερί αποτελούσε μια αντίσταση της ημέρας. Όμως η νύχτα δεν θα είναι αιώνια γιατί δεν θα περιμένουμε την αυγή για να δούμε επιτέλους την ημέρα, θα ανάψουμε όλα τα κεριά της μνήμης.