Στον ίδιο χώρο, άλλη εποχή.

Ιάκωβος: Γιατί έφυγε;
Άννα: Δεν ξέρω, δεν μίλησε…
Ιάκωβος: Τι εννοείς;
Άννα: Δεν μου είπε τίποτα.
Ιάκωβος: Μα μιλά ήδη;
Άννα: Τι να σου πω… Βέβαια!
Ιάκωβος: Από πότε;
Άννα: Από χθες!
Ιάκωβος: Και δεν μου είπες τίποτα.
Άννα: Δεν πρόλαβα…
Ιάκωβος: Και τι είπε;
Άννα: Δεν τα κατάλαβα όλα.
Ιάκωβος: Δεν ήταν στη γλώσσα μας;
Άννα: Ήταν!
Ιάκωβος: Τότε;
Άννα: Δεν ήταν στη σκέψη μας.
Ιάκωβος: Τι θες να πεις;
Άννα: Οι λέξεις ήταν γνώσεις…
Ιάκωβος: Και;
Άννα: Η διαχείρισή τους μου ήταν άγνωστη.
Ιάκωβος: Σαν να έπαιζε άλλο άνοιγμα…
Άννα: Με τα ίδια κομμάτια.
Ιάκωβος: Ενδιαφέρον…
Άννα: Σίγουρα… Γιατί δεν χαμογέλασε…
Ιάκωβος: Δεν χαμογελούσε πια;
Άννα: Είχε το βλέμμα των εικόνων.
Ιάκωβος: Δεν μπορώ αυτούς τους παραλληλισμούς.
Άννα: Θες να σου δείξω πώς κρατούσε το βιβλίο;
Ιάκωβος: Το βιβλίο; Ποιο βιβλίο;
Άννα: Το Α και το Ω της Εγκυκλοπαίδειας.
Ιάκωβος: Μα πότε έμαθε να διαβάζει.
Άννα: Χθες διάβαζε πάντως…
Ιάκωβος: Δεν μπορώ να καταλάβω.
Άννα: Ούτε εγώ… Μπορεί να φωτογράφιζε…
Ιάκωβος: Τι είναι πάλι αυτό;
Άννα: Η τεχνική της ανάγνωσης…
Ιάκωβος: Λες να έχει φωτογραφική μνήμη.
Άννα: Κάτι έχει σίγουρα.
Ιάκωβος: Γιατί το λες αυτό;
Άννα: Δεν ήταν ο ίδιος μετά.
Ιάκωβος: Μετά από τι;
Άννα: Μετά το τέλος της εγκυκλοπαίδειας.
Ιάκωβος: Και τι έκανε μετά.
Άννα: Με κοίταξε, μ’ αγκάλιασε και έφυγε.
Ιάκωβος: Χωρίς να πει τίποτα.
Άννα: Και που να πήγε;
Ιάκωβος: Στη βιβλιοθήκη μάλλον.