Όταν εξετάζουμε γενικά τις γενοκτονίες, είναι δυνατόν να εντοπίσουμε κοινές δομές. Στη συνέχεια πρέπει να χτίσουμε στρατηγικές αντιμετώπισης για να τις εμποδίσουμε να αφανίσουν αθώους. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι η αντίσταση τελειώνει ενώ η αντεπίθεση αρχίζει, επίσης ότι η μνήμη σβήνεται ενώ η νοημοσύνη γράφει. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η μνήμη χωρίς την υποστήριξη της νοημοσύνης πεθαίνει. Έτσι μια θυματολογική προσέγγιση των γενοκτονιών δεν επαρκεί διότι ασχολείται μόνο με την καταγραφή της μνήμης και δεν εξετάζει τη γεωπολιτική διάσταση της γενοκτονίας. Είναι πάντα δύσκολο να εξηγούμε σε θύματα ότι δεν ήταν ο κεντρικός στόχος ενός τέτοιου εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας. Διότι έχουν την εντύπωση ότι αυτό τους μετατρέπει σε ασήμαντο παράγοντα. Όμως αυτή η αλήθεια είναι απαραίτητη για μια αποτελεσματική αντιμετώπιση των γενοκτονιών. Έτσι η ερμηνεία της γενοκτονίας πρέπει να εμπεριέχει τον γεωπολιτικό παράγοντα ως βασικό στοιχείο και την Χρονοστρατηγική ως θεμελιακό στοιχείο. Διότι ο στόχος για τον γενοκτόνο δεν είναι μόνο ο χώρος, δηλαδή το έδαφος πάνω στο οποίο ζουν τα θύματα αλλά και ο χρόνος μέσα στον οποίο ζουν οι αθώοι. Θεμελιακά και κατά συνέπεια δομικά, οι γενοκτόνοι είναι χρονοκτόνοι. Δεν θέλουν μόνο ν’ αφανιστεί ένας πληθυσμός, δεν θέλουν μόνο να κατακτήσουν μια περιοχή, θέλουν επίσης να εξαφανίσουν το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο υπήρχαν για να μην υπάρχει ίχνος και αυτός είναι ο στόχος τους ο κυρίαρχος.