Το στρατηγικό βάθος της Κωνσταντινούπολης είναι η Θράκη. Το στρατηγικό βάθος της Θράκης είναι τα Βαλκάνια. Το στρατηγικό βάθος των Βαλκανίων είναι η Ευρώπη. Αν δεν δούμε αυτή την ιεραρχία σε επίπεδο στρατηγικής, τότε είμαστε καταδικασμένοι ν’ ακούμε τοπικιστικές προσεγγίσεις που δεν οδήγησαν πουθενά, αφού δεν ακολούθησαν καν τη Χάρτα του Ρήγα Φεραίου, λες και δεν ήταν προσβάσιμη τόσους αιώνες. Η πίεση που ασκήθηκε στα Βαλκάνια από την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, τη Ρώσικη Αυτοκρατορία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία δημιούργησε ένα τριπλό σημείο επαφής που διαμόρφωσε ένα τεμαχισμό με μικρή κοκκομετρία για τα εξωτερικά δεδομένα. Αυτή είναι ικανή ν’ αντισταθεί αλλά όχι ν’ αναπτυχθεί. Αφού η Οθωμανική Αυτοκρατορία επιχείρησε μάταια να καταλάβει όλη την κεντρική Ευρώπη λες κι ήταν ικανή, με τις επανειλημμένες ήττες υποχρεώθηκε να υποχωρήσει γιατί η πίεση της απελευθέρωσης ήταν πιο ισχυρή από όλες τις δυνάμεις της. Το 1878 στο Συνέδριο του Βερολίνου προσπάθησε να κρατήσει το μουσουλμανικό τόξο για να έχει ένα πόδι στην περιοχή και ειδικά στη Θράκη για να έχει μια άμυνα γύρω από την Κωνσταντινούπολη. Γι’ αυτό επένδυσε στο παιδομάζωμα, στον εξισλαμισμό, στη βία και στα οικονομικά κίνητρα για να κάνει τη διαφορά και αυτός ο πληθυσμός να αισθάνεται όλο και λιγότερο ευρωπαϊκός, παρόλο που ζούσε στην Ευρώπη. Σε αυτό το πλαίσιο αναπτύχθηκε κι ένας καθυστερημένος ραγιαδισμός ως σύμπλεγμα του ζυγού που δεν ήταν πια τουρκοκρατία στην Ελλάδα. Οι ραγιάδες που έχουμε ακόμα και τώρα προέρχονται από πληθυσμούς που μετάλλαξαν γιατί δεν άντεχαν την μουσουλμανική πίεση και γι’ αυτό όσοι άντεχαν και άντεξαν τους έβλεπαν ως εχθρούς με τους οποίους δεν μπορεί να γίνει συμβιβασμός, διότι εγκατέλειψαν την πίστη τους.