Είναι εύκολο να ερμηνευθεί η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων του Μαρόκο με το Ιράν στο πλαίσιο του διεθνούς πλαισίου αλλά επίσης και του τοπικού σε ότι αφορά τις σφαίρες επιρροής της Μέσης Ανατολής, ωστόσο θα ήταν λάθος να κάνουμε μια εξήγηση χωρίς να συνυπολογιστεί η προβληματική της Δυτικής Σαχάρας. Το Μαρόκο είχε ήδη διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις του ανάμεσα στο 2009 και 2014 για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στον θρησκευτικό ακτιβισμό στο εσωτερικό του ίδιου βασιλείου και κανένας δεν είχε μιλήσει στο διεθνές πλαίσιο εκείνη την εποχή. Είναι γι’ αυτό που είναι σημαντικό από μια πλευρά να αναγνωριστεί το γεγονός ότι αν το Μαρόκο πήρε αυτή την απόφαση, είναι επειδή έχει αδιάσειστες αποδείξεις και από την άλλη πλευρά ότι ο άξονας Ιράν, Αλγερία και Πολισάριο είναι όντως πραγματικός και εκμεταλλεύεται τους συνδέσμους με τον Χεζμπολάχ στο Λίβανο. Πρόκειται λοιπόν περισσότερο για ένα πλαίσιο πολυτοπικό παρά διεθνές. Γιατί το πρόβλημα στη βάση είναι η παράδοση όπλων στο Πολισάριο τίποτα περισσότερο αλλά τίποτα λιγότερο. Αν κάποιος δεν διστάζει να προμηθεύσει όπλα αυτό δεν είναι χάρη της ουδετερότητας σε αυτήν την σύγκρουση, αλλά αντιθέτως για να την πυροδοτήσει και να προσβάλει ευθέως το Βασίλειο του Μαρόκο. Τώρα που αυτή η απόφαση της διπλωματικής διακοπής αφορά ένα σύνθετο σύστημα γεωπολιτικών συμμαχιών δεν είναι ψευδές αλλά δεν είναι το θεμελιακό. Αυτό το πλαίσιο επιτρέπει να ενεργεί χωρίς κόστος αλλά η δράση έχει υπαγορευθεί για να απαντήσει σε μία ύπουλη δράση. Έτσι θα ήταν καλό να αναδιαμορφώσουμε το σύνολο στο σωστό πλαίσιο για να κατανοήσουμε τις ανάγκες του καθενός αλλά και τους στόχους.