Σταυρούλα: Γιατί δεν ήρθε;

Όλγα: Γιατί είναι ανθρώπινος.

Σταυρούλα: Και τι σημαίνει αυτό;

Όλγα: Είναι αγενής.

Σταυρούλα: Γι’ αυτό δεν ήρθε;

Όλγα: Ναι γι’ αυτό, παιδί μου.

Σταυρούλα: Κι εγώ που νόμιζα ότι είχα κάνει κάτι το κακό.

Όλγα: Αποκλείεται! Μόνο οι άνθρωποι είναι κακοί.

Σταυρούλα: Γιατί είναι κακοί μαζί μας;

Όλγα: Θέλουν να λένε την αλήθεια.

Σταυρούλα: Τους ηλίθιους! Ακόμα και τα παιδιά ξέρουν ότι δεν πρέπει να λέμε την αλήθεια.

Όλγα: Αυτοί, όμως, δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά.

Σταυρούλα: Καλά να πάθουν.

Όλγα: Εσύ να μη στενοχωριέσαι κι όλα θα πάνε καλά.

Σταυρούλα: Ήθελα να έρθει.

Όλγα: Γιατί;

Σταυρούλα: Μ’ αρέσει νε έχουμε ένα τέρας στο σπίτι.

Όλγα: Θα βρούμε άλλο.

Σταυρούλα: Θέλω να μου κάνει όλα τα χατίρια.

Όλγα: Θα σου τα κάνει όλα.

Σταυρούλα: Κι εσύ θα ασχολείσαι μόνο με μένα.

Όλγα: Εσύ είσαι η κοινωνία μου.

Σταυρούλα: Αυτός γιατί δεν ήταν κοινωνικός;

Όλγα: Γιατί ήξερε ότι θα πεθάνει.

Σταυρούλα: Θα πεθάνουμε κι εμείς;

Όλγα: Όχι, βεβαίως.

Σταυρούλα: Τι ωραία που είναι η κοινωνία μας!

Όλγα: Οι άνθρωποι δεν αντέχουν την ομορφιά της.

Σταυρούλα: Γι’ αυτό μας ζηλεύουν;

Όλγα: Οι άνθρωποι δεν ζηλεύουν!

Σταυρούλα: Χαίρομαι. Γιατί εγώ ζηλεύω τα πάντα.

Όλγα: Έτσι είναι η κοινωνία μας.

Σταυρούλα: Θέλω να ασχολούνται όλοι μαζί μου.

Όλγα: Και καλά κάνεις. Έτσι πρέπει να είναι η ζωή.

Σταυρούλα: Ακόμα και τα τέρατα.

Όλγα: Αυτό είναι πιο δύσκολο.

Σταυρούλα: Μα, γιατί;

Όλγα: Αυτά σκέφτονται…

Σταυρούλα: Τι κακό πράγμα!

Όλγα: Κι αν ήξερες τι σκέφτονται…

Σταυρούλα: Τι σκέφτονται, πες μου.

Όλγα: Την ανθρωπιά!

Σταυρούλα: Τι απαίσιοι που είναι οι άνθρωποι..

Όλγα: Έχεις δίκιο, αγάπη μου.

Σταυρούλα: Πότε θα φέρεις άλλο τέρας στο σπίτι;

Όλγα: Δεν ξέρω ακόμα.

Σταυρούλα: Κάνε γρήγορα, πάντως.

Όλγα: Γιατί τόση βιασύνη;

Σταυρούλα: Γιατί δεν έχω κανένα να κακολογήσω.

Όλγα: Το καημένο, το μωρό μου!

Σταυρούλα: Και θέλω να υποφέρει σαν το άλλο.

Όλγα: Γιατί;

Σταυρούλα: Είναι πιο όμορφα τα τέρατα, όταν υποφέρουν.

Όλγα: Αχ, Σταυρούλα μου, τι κοινωνική που είσαι! Είμαι περήφανη για σένα.

Σταυρούλα: Άντε, κουνήσου!

Όλγα: Αμέσως, αμέσως!