3392 - Ο απαγορευμένος V

N. Lygeros

Η τρίτη συνάντηση του απαγορευμένου ήταν σίγουρα η πιο επικίνδυνη. Πλησίασε τα άτομα της εξουσίας για να πάρει πληροφορίες για τους αγνοούμενους. Έπρεπε να αλλάξει κάποιες συνήθειές του για να μην τον καταλάβουν εξ απροόπτου. Παρ’ όλα αυτά ένιωσε πίσω του ένα βλέμμα απειλητικό. Γύρισε αργά για να μην τον υποψιαστούν.

– Εσείς είστε, λοιπόν, που κάνετε ερωτήσεις;

– Πώς πρέπει ν’ απαντήσω;

– Χωρίς να κάνετε ερωτήσεις.

– Καλώς.

– Μα δεν απαντήσατε!

– Δεν κάνω καμία έρευνα.

– Αυτό δεν είναι απάντηση.

– Προσπαθώ να καταλάβω το νόημα της ερώτησής σας.

– Στερείται νοήματος.

– Άρα, τι πρέπει να πω;

– Την αλήθεια!

– Έστω και αν η ερώτηση στερείται νοήματος;

– Ειδικά τότε. Το νόημα δεν ορίζεται παρά μόνο από την κοινωνία.

– Τι έγιναν οι αγνοούμενοι;

– Ποιοι αγνοούμενοι;

– Ακόμα και οι εξαφανίσεις αγνοούνται.

– Βλέπετε κάτι που σας εκπλήττει;

– Αυτό εμπεριέχεται στην έννοια της κοινωνικής ευτυχίας.

– Είστε επιτέλους στο σωστό δρόμο.

– Ευχαριστώ γι’ αυτές τις πληροφορίες.

– Μα δεν έχουμε τελειώσει!

– Τι άλλο μπορώ να σας πω;

– Το ενδιαφέρον σας για κάτι που δεν υπάρχει.

– Είναι ιστορικής τάξης.

– Ξεχνάτε ότι η ιστορία δεν υπάρχει στην κοινωνία μας!

– Έχουμε φθάσει, λοιπόν, την αιωνιότητα…

– Την αιωνιότητα της ημέρας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

– Η αιωνιότητά μας φαίνεται να έχει περιοριστεί σε πολύ λίγα.

– Τι υπονοείτε; Ότι η κοινωνία μας δεν είναι ιδανική;

– Σίγουρα είναι ιδανική, μα χωρίς ιδανικά.

– Δεν βλέπω ποιο είναι το πρόβλημα!

– Άρα, δεν υπάρχει.

– Βλέπετε, αρκεί να στρωθείτε και εσείς.

– Έτσι έγινε με τους αγνοούμενους;

– Βλέπω ότι επιμένετε.

– Απλώς για να γνωρίζω.

– Η γνώση είναι μία μορφή εξουσίας, άρα απαγορεύεται.

– Νόμιζα πως η απαγόρευση στόχευε μόνο στα βιβλία.

– Τα βιβλία; Κι αυτά ανύπαρκτα αντικείμενα! Τελικά…

– Αναφέρομαι μόνο στο νόμο.

– Το βλέπω. Η μνήμη σας είναι που με εκπλήττει.

– Μα γιατί; Είναι τόσο παράξενη;

– Κανένας πια δεν θυμάται αυτή την απαγόρευση, εκτός…

– Εκτός από ποιον;

– Εκείνους που δεν υπάρχουν.

– Πρέπει να συμπεράνω ότι δεν υπάρχω;

– Θα μπορέσετε σε λίγο να το συμπεράνετε…

– Είναι απειλή;

– Όχι, πρόκειται για δεδομένο.

– Όπως επιθυμείτε.

– Θα ψάξω πληροφορίες για σας.

– Γιατί;

– Υπάρχετε παρά την απαγόρευση και αυτό είναι αδύνατον.