Στην κοινωνία της λήθης και της αδιαφορίας οι ιστορικοί δεν είχαν νόημα. Τους θεωρούσε καθυστερημένους. Ούτε οι στρατηγιστές είχαν νόημα γι’ αυτή, αφού τους θεωρούσε άχρηστους, επειδή ήταν εκτός πλαισίου. Δεν υπήρχε ιστορία, ούτε στρατηγική της ημέρας. Το μόνο που άξιζε ήταν η απόλυτη επικαιρότητα και γι’ αυτόν τον λόγο οι δημοσιογράφοι ήταν τόσο σημαντικοί. Ζούσαν το πρωί, πέθαιναν το βράδυ και την επόμενη το ίδιο. Δεν έγραφαν την ιστορία, δεν σκεφτόντουσαν την στρατηγική. Η ανάλυση της επικαιρότητας ήταν το ανώτατο όριό τους. Πέρα απ’ αυτό, μόνο το χάος. Σ’ αυτό το πλαίσιο, τα βιβλία ήταν εξαρχής καταδικασμένα. Και τιμωρημένα λόγω αξίας. Το πιο περίεργο ήταν η ύπαρξη των πολιτικών, διότι δεν υπήρχε πολιτική. Βέβαια, δεν είχαν ανάγκη από πρόγραμμα, το σύνθημα της αλλαγής επαρκούσε. Το έλεγαν συνεχώς και ήταν το αγαπημένο της κοινωνίας, αφού ήξερε η αλλαγή της επανάληψης ήταν και αυτή επανάληψη και έτσι δεν κινδύνευε η έννοια της ημέρας. Κι οι πολιτικοί δε ήθελαν να ριψοκινδυνέψουν τίποτα. Άλλωστε ήταν μόνο ρεαλιστές. Κάθε άλλη τάση ήταν ουτοπική. Έτσι, η απόλυτη επικαιρότητα οδηγούσε αναγκαστικά στην απραξία και στην απουσία έργου. Η μόνη αξία γι’ αυτές τις αρχές ήταν η εργασία και μάλιστα η δημόσια. Όλες οι άλλες όχι μόνο δεν άξιζαν, αλλά ήταν εκ φύσης ριψοκίνδυνες, διότι μπορούσαν ν’ αλλάξουν την επόμενη μέρα και να σταματήσει ο κόσμος της επανάληψης. Δύσκολα οι άνθρωποι επιζούσαν σ’ αυτό το πεδίο αδράνειας. Κι έπρεπε να είναι διακριτικοί, διότι γρήγορα αποτελούσαν στόχο για τα κτήνη της κοινωνίας. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Τουλάχιστον αυτό έλεγε η κοινωνία του μηδενισμού. Κι όσοι το πίστευαν ήταν υποστηρικτές του κενού. Η αλήθεια όμως ήταν διαφορετική.