Ήταν σπάνιο να μη βρίσκεται με ανθρώπους που δεν είχαν παρελθόν ή για την ακρίβεια μ’ ένα παρελθόν που δεν ανήκε στην ιστορία γιατί κανείς δεν το είχε καταγράψει, όχι βέβαια επειδή δεν ήταν προσβάσιμη αλλά απλώς δεν υπήρχαν στοιχεία που να έχουν κάποια αξία. Ήταν άτομα που ασχολιόντουσαν αποκλειστικά με την καθημερινότητα και σε αυτή κάθε μέρα έμοιαζε με την άλλη. Στην ουσία ήταν όλες ίδιες και φιλοσοφικά μόνο μία. Με αυτήν την έννοια δεν ήταν μόνο θνητοί αλλά εφήμεροι. Άλλωστε αυτό που χαρακτήριζε την κοινωνία ήταν η κυριαρχία του παρόντος και το βασίλειό της είχε τα όρια της ημέρας. Δεν έβλεπε την επανάληψη όπως ήταν, την ονόμαζε εξέλιξη γιατί η ουσία αυτής της λέξης ήταν άγνωστη. Οι εφήμεροι ήταν σίγουροι για τον εαυτό τους και μάλιστα τόσο που τον θεωρούσαν αθάνατο. Δεν συνειδητοποιούσαν ότι ήταν μόνο οι θεοί της ημέρας διότι η απουσία πάχους Χρόνου δεν ήταν αντιληπτή. Έτσι όταν έβλεπαν να γράφει όλη την ώρα αναρωτιόντουσαν πρώτα για ποιο λόγο και στη συνέχεια το θεωρούσαν επικίνδυνο. Έτσι απέφευγε να γράφει πολύ ενώπιόν τους όταν ήταν γύρω του. Δεν ήθελε να τους φοβίσει όταν θα καταλάβαιναν ότι πρόκειται για τέρας γνώσης. Οι εφήμεροι σπάνια ξεπερνούσαν τα όρια των παππούδων για τον απλό λόγο ότι θυμόντουσαν μόνο και μόνο τους ζωντανούς. Οι νεκροί δεν υπήρχαν πια κι οι αγέννητοι δεν υπήρχαν ακόμα. Έτσι όταν άκουγαν για προπάππου το πρώτο πράγμα που ρωτούσαν ήταν αν ζούσε κι αν η απάντηση ήταν αρνητική ξαφνιάζονταν και θεωρούσαν αυτό το φαινόμενο ως πρόβλημα που έπρεπε γρήγορα να ξεχάσουν για να παραμείνουν στην επικαιρότητα, αφού ήταν η μόνη που είχε κάποια σημασία για τους εφήμερους.