Όλα τα φώτα του γυάλινου πύργου ήταν σβησμένα και μέσα στη νύχτα ήταν σχεδόν αόρατος εκτός αν κάποιος έβλεπε την αντανάκλαση άλλων κτιρίων πάνω του. Λειτουργούσε για την Ανθρωπότητα, ενώ πολλοί δεν ήξεραν ακριβώς τι έκανε. Μάλιστα οι περισσότεροι τον θεωρούσαν ως χώρο παρασκηνίων που διαμόρφωναν την παγκόσμια σκηνή δίχως να είναι κατανοητός ο τρόπος. Έτσι ακόμα κι αν χιόνιζε πάνω του έβλεπαν πάντα το σκοτεινό του μέρος. Είχαμε ήδη παλέψει εκεί στο παρελθόν και το μήνυμα παραλαβής της υπερδομής ήταν απόλυτα κατανοητό και δεν υπήρχε καμία παρεμβολή. Ο στόχος δεν ήταν μονοδιάστατος. Αντιθέτως σε αυτό το σημείο του χώρου αποκτούσε νέες διαστάσεις και μεγαλύτερο βάθος. Με την συνεννόηση, η επικοινωνία είχε κλείσει. Δεν υπήρχε λόγος διατήρησης, αφού βασιζόταν αποκλειστικά στο κοινωνικό πλαίσιο. Είχε γίνει η προεργασία σε προηγούμενη συνάντηση όπου το στίγμα της Ανθρωπότητας είχε αλλάξει τα δεδομένα με τη δημιουργία μιας διακλάδωσης σ’ ένα χώρο δεκαεφτά διαστάσεων. Έπρεπε να συνθέσουμε όχι μόνο ένα δέντρο αλλά ένα σύνολο με μερική διάταξη μέσα στο ολικό πλέγμα για να μην είναι πια γραμμική η προσέγγιση μας αφού αυτή θα καθυστερούσε να έχει απτά αποτελέσματα. Επιπλέον αυτός ο νέος τρόπος ακολουθούσε τα νοητικά σχήματα της νοητικής στρατηγικής και ήταν κατά συνέπεια πιο ανθεκτικός στις επιθέσεις της βαρβαρότητας. Διότι καταλάβαμε ότι αυτή τη φορά ήταν το μέλλον που μας είχε ανάγκη.