Ποιος μπορεί να σκεφτεί τι θα έκανε
αν η ζωή του είχε δικαίωμα παράτασης;
Αν μπορούσε να δει όλα όσα έκανε έως το τέλος.
Κανένας σίγουρα.
Εκτός από τα τέρατα που έπρεπε να σώσουν τους αθώους
και αυτά πάντα ξέρουν για το μετά.
Γι’ αυτό το λόγο η Ανθρωπότητα θέλει την επιστροφή τους.
Γι’ αυτό το λόγο επέστρεψαν, επιστρέφουν, και θα επιστρέφουν.
Η ζωή τους ήταν πολυκυκλική
και κάθε κύκλος μια ζωή.
Έτσι γι’ αυτά η παράταση, ήταν απλώς το επόμενο στάδιο.
Μια αλλαγή κύκλου.
Αλλά ήταν πάντα οι ίδιοι.
Έτσι έλεγαν τα ίδια, με τον ίδιο τρόπο.
Σε όποια πόλη και να ήταν.
Αλλά ειδικά σε αυτές που δεν κοιμόταν ποτέ.
Ποιος θα κοιμόταν, αν ήξερε πόσο κοντά στον θάνατο είναι ο ύπνος
το είχε γράψει ο Baudelaire.
Αλλά ποιος έδινε σημασία σε αυτό.
Εκτός αν είχε ζήσει ήδη τον θάνατο.
Αφού αυτός ήταν η αρχή για τη ζωή.
Η παράταση ήταν χάρη.
Και αυτή τη χάρη την μετέτρεπαν σε χαρά για τους άλλους.
Αυτή η χάρη τους είχε δοθεί από την ίδια την Ανθρωπότητα.
Διότι τους ήθελε για να πολεμήσουν μαζί της
ενάντια στη βαρβαρότητα.
Και η μεταχαρά ήταν το έργο της χάρης
γι’ αυτό τους έδινε δύναμη.