Ο κήπος ήταν ιδιαίτερος, αφού ήταν μια ελαχιστοποιημένη επιφάνεια.
Και ταυτόχρονα η σκεπή του εστιατορίου της συνάντησης.
Περπάτησαν πάνω στο γρασίδι για να δουν την προοπτική
του αγάλματος στη μέση του νερού.
Θαύμασαν τον χώρο δίπλα από τον ήχο της σχολής.
Και κάθισαν σε μαθηματικές πολυθρόνες
δίπλα από τον άνθρωπο με το αριστερό πόδι.
Περίμεναν την κατάλληλη ώρα
κι αυτή ήρθε μετά από ένα χρόνο.
Δεν είχε αλλάξει, ήταν πάντα τόσο γλυκιά.
Άκουσαν τα νέα της και τις ερωτήσεις της,
αφού τους μίλησε για τον θεϊκό προφήτη.
Τότε εκείνος πήρε ένα χαρτί πάνω στο οποίο
σχεδίασε μερικά νοητικά σχήματα.
Τα εξέτασε πολύ προσεκτικά κι άρχισαν τις αναλύσεις τους.
Αφορούσαν σταδιακά όλη την Ανθρωπότητα.
Εξέτασαν ειδικότερα μερικές περιοχές που είχαν ειδικές ανάγκες.
Έτσι εισήλθαν στο Χρόνο της Τοποστρατηγικής και το χώρο της Χρονοστρατηγικής.
Οι γλώσσες δεν επαρκούσαν ως πλαίσιο
και πέρασαν έμμεσα στο επίπεδο της συνεννόησης
για να εμβαθύνουν μερικά ερωτήματα ανθρωπιάς και στρατηγικής.
Δεν άκουγε μόνο λόγια, αλλά σκέψεις
που δεν είχαν ειπωθεί πριν,
γιατί δεν υπήρχε αποδέκτης τέτοιου τύπου
που να αγαπά τους αθώους.
Δεν ήταν πια μια προετοιμασία
αλλά η αρχή μιας διαδικασίας που ξεπερνούσε
την έννοια της απλής διόρθωσης.
Ήταν κατά κάποιο τρόπο ήδη στο πλαίσιο
των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας.
Είχαν αλλάξει κύκλο
όταν τους διέκοψε η ανάγκη του Χρόνου
για να είναι εγκαίρως στην Αίθουσα της Ανθρωπότητας.