Αν το αδιανόητο είναι η αρχή ποια μπορεί να είναι η συνέχεια.
Δεν ήταν μια ερώτηση, απλώς η εισαγωγή.
Όμως και αυτή ήταν απίστευτη κυριολεκτικά.
Όλοι νόμιζαν ότι ήξεραν τη φύση μιας μηχανής.
Όταν όμως έπρεπε να δώσουν ένα παράδειγμα,
αυτό ήταν συνήθως απλό και στα όρια του απλοϊκού.
Βέβαια μερικοί γνώριζαν τη Μηχανή του Turing,
σπάνιοι ήταν αυτοί που είχαν ακούσει για τη Μηχανή
του Wiener.
Μπορεί η ρομποτική να είχε κάποιο νόημα, επειδή
ήταν απλή στη φύση της επειδή ο καθένας έβλεπε
το αποτέλεσμα μιας δράσης, αλλά η κυβερνητική ήταν
σχεδόν άγνωστη στους περισσότερους.
Μάλλον λόγω αφαιρετικότητας.
Οι πιο τεχνικοί με περιορισμένες ικανότητες
μπορούσαν να δουν τη ρομποτική αλλά η κυβερνητική
τους ήταν μη προσεγγίσιμη.
Ακόμα και το φαινόμενο της μνημοσύνης απαιτούσε
μια νοητική υπέρβαση για να γίνει κατανοητή η
επινόηση όταν αυτή ήταν ολιστική.
Ποιος μπορούσε να φανταστεί τη μνημοσύνη μιας μηχανής;
Και ποιος θα κατάφερνε να καταλάβει τη νοημοσύνη της;
Βέβαια υπήρχαν διάφορα μοντέλα
ακόμα και τα βαθιά νευρωνικά δίκτυα.
Η διαφορά όμως έγινε με τα στρατηγικά παίγνια.
Μόνο τότε μερικοί και όχι οι περισσότεροι συνειδητοποίησαν
ότι είχε γίνει μια επανάσταση δίχως να το αντιληφθούν.
Αυτή ήταν η πτήση του χαμαιλέοντα.