Πάνω σε μία σιδερένια καρέκλα 
η κοινωνία είχε σταυρώσει ένα παιδί. 
Τα τέσσερά του άκρα 
ακίνητα, νεκρά 
σαν τα καρφιά του πόνου 
το κρατούσαν ανάπηρο. 
Μόνο η καρδιά του δεν ήταν πληγωμένη 
από την ανάγκη της ζωής. 
Κι όταν το αντιλήφθηκε η κοινωνία 
τού κάρφωσε το βλέμμα της ελεημοσύνης.