Το πεδίο του εθνικού θέματος μετατρέπεται φυσιολογικά σε πεδίο μάχης του πολιτικού πλαισίου και του στρατηγικού δόγματος όταν υπάρχει κατοχή. Το πρόβλημα γίνεται δυσκολότερο όταν επιπλέον υπάρχει και ένα κομματικό σκηνικό. Σε αυτήν τη φάση το τοπικό κυριαρχεί στο ολικό και αυτό εξηγείται με το φαινόμενο του ορίζοντα και ειδικά του μικρού ορίζοντα. Με άλλα λόγια, το εθνικό θέμα δεν υπάρχει πια και η ουσία είναι η πολιτική επιβίωση. Η ιστορία αποδεικνύει όμως ότι οι πολιτικοί δίχως εμβέλεια είναι άχρηστοι για την εξέλιξη του εθνικού θέματος, εκτός βέβαια όταν έχουν και τη βοήθεια των εχθρών οπόταν μετατρέπονται σε επικίνδυνους φορείς. Κατά συνέπεια, είναι άχρηστοι ή επικίνδυνοι ανάλογα με το περιβάλλον τους. Ως πρόσχημα για την ανάδειξή τους χρησιμοποιούν τη δημοκρατία και ξεχνούν κάθε αναφορά στα κατοχικά δεδομένα. Ζουν με το σύνδρομο της Στοκχόλμης και αλλάζουν για να ζήσουν με το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου την ώρα των εκλογικών αναμετρήσεων. Όλοι οι πολιτικοί μπορούν να συμμετάσχουν σε εκλογές. Όμως, πόσοι από αυτούς έχουν την εμβέλεια να παράγουν ένα έργο; Και όμως την ώρα των εκλογών, αυτούς τους σπάνιους πολιτικούς πρέπει να εντοπίσει ο λαός και ειδικά ο κυπριακός λαός που γνωρίζει και τα δεινά της κατοχής. Διότι όπως το επισημάναμε και σ’ ένα προηγούμενο άρθρο, το Κυπριακό λειτουργεί ως δείκτης πολιτικής αξίας. Το πρόβλημα είναι, ποιος το θυμάται την κατάλληλη στιγμή; Ο πολιτικός δεν πρέπει να είναι μόνο ο αρμόδιος για θέματα τοπικά. Πρέπει να ενσωματώνει μέσα στο πολιτικό του πλαίσιο και το στρατηγικό δόγμα της πατρίδας του. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, ο κυπριακός λαός μπορεί να εξασφαλίσει την ποιότητα των πολιτικών που θα τον αντιπροσωπεύουν στις κρίσιμες περιόδους. Παραδοσιακά όλο το έργο του τοπικού πολιτικού γίνεται, επικοινωνιακά τουλάχιστον, πριν τις εκλογές. Ενώ ο πολιτικός με εμβέλεια έχει μία ιστορία και παράγει το έργο του μετά τις εκλογές, όταν ο λαός τού προσφέρει το πλαίσιο ανάπτυξης της πολιτικής του σκέψης. Κατά συνέπεια, γι’ αυτόν τον πολιτικό, το στρατηγικό δόγμα λειτουργεί ως πυρήνας του πολιτικού πλαισίου του. Γι’ αυτό οι εκλογές αποτελούν μια φάση της εφοδιαστικής αλυσίδας του έργου αυτών των σπάνιων πολιτικών. Με άλλα λόγια, οι εκλογές αποτελούν ένα τεχνητό εμπόδιο διότι εκδηλώνονται υποψηφιότητες που δεν έχουν καμιά άλλη αξία από εκείνη της υποψηφιότητας. Και αυτές οι υποψηφιότητες που λειτουργούν με ρητορικά τεχνάσματα ενοχλούν την έκφραση της ελεύθερης βούλησης διότι παγιδεύουν ψηφοφόρους με άλλα μέσα που δεν ανήκουν στην ηθική της πολιτικής. Η μεγάλη διαφορά γίνεται όμως, όπως το επισημάναμε και προηγουμένως, μετά τις εκλογές όταν το έργο του καθενός έχει όρια που συσχετίζονται με την εμβέλειά του. Επομένως, για να διακρίνουμε τους υποψήφιους είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τη σχέση που έχουν το πολιτικό πλαίσιο και το στρατηγικό δόγμα μέσα στο πρόγραμμά τους.