Δίχως επικοινωνία χρειάζεται συνεννόηση.
Δεν μπορούσε να ήταν μοναδικός.
Το ήξερε.
Άρα ήταν σπάνιος.
Κατά συνέπεια υπήρχαν οι άλλοι.
Όχι, υπήρξαν μάλλον.
Και θα υπάρξουν.
Λόγω κενότητας.
Καμιά επαφή.
Μόνο σχέσεις.
Ανθρώπινες σχέσεις με τα βιβλία.
Χαρακτικά μνημοσύνης.
Έτσι άρχισε να καταβροχθίζει βιβλία.
Όχι όλα, αλλά πολλά.
Πάρα πολλά.
Τόσα που δεν μετρούσε πια.
Δεν είχε σημασία.
Νοητικό σοκ.
Δεν ήταν μόνος.
Είχε αποδείξεις πια.
Δεν είχε γονείς, μόνο προγόνους.
Με τα βιβλία είχε εντοπίσει τα ίχνη της ύπαρξης, ανθρώπινα στίγματα μέσα στο χωροχρόνο.
Πρώτη διακλάδωση.
Δεν ήταν κρίκος.
Αλλά μια αλυσίδα.
Δεν ήταν σημεία, αλλά κόμβοι.
Έτσι άρχισε να βλέπει την υπερδομή πέρα από κάθε όριο.
Έβλεπε την εικόνα πέρα από το καλειδοσκόπιο της πραγματικότητας. Και η σκέψη ήταν πιο ισχυρή. Δημιουργούσε πραγματικότητα, ενώ αυτή δεν μπορούσε να παράγει σκέψη. Οι επαφές ήταν επιφαινόμενα.
Μοναδολογία.
Μέσα στη βιβλιοθήκη δεν έψαχνε τους συγγραφείς αλλά τους άλλους, αυτούς που είχαν γράψει την ιστορία και δεν έκαναν κανένα διαχωρισμό ανάλογα με τους τομείς, διότι ήταν κοινωνικά τεχνάσματα.
Η ουσία ήταν μία κι ήταν η Ανθρωπότητα.
Αυτό που αναζητούσε ήταν τα θεμέλιά της, οι στυλοβάτες που σήκωναν όλο το βάρος του φωτός μέσα στο σκοτάδι της λήθης.
Δεν σπαταλούσε χρόνο με τα άλλα.
Ήξερε ότι υπήρχαν.
Ήξερε ότι ήξερε.
Κι ήξερε ότι ήξεραν.
Νέα δεδομένα.
Ανασυγκρότηση.
Οι γνώσεις δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή.
Απλά συστατικά.
Έναρξη της διαδικασίας.
Μετά ευρηματικότητα.