Ένας δάσκαλος που είναι στις πολεμικές τέχνες και δεν έχει ιδέα από στρατηγική, θα είναι ένας δάσκαλος τακτικής. Αυτό δεν είναι κακό, το ξέρουμε, υπάρχουν και είναι μερικοί που είναι πάρα πολύ καλοί. Αλλά τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Για παράδειγμα, θα είναι ένας δάσκαλος που θα μπορέσει να σας διδάξει κάτι σε ατομικό επίπεδο και άμα έχει ξαφνικά να διαχειριστεί, ας πούμε, μια μάχη, η οποία θα πρέπει να παιχτεί με είκοσι αγωνιστές ταυτόχρονα εναντίον είκοσι, δεν θα έχει ιδέα τι πρέπει να κάνουν. Γιατί; Γιατί στο μυαλό του θα είναι ότι σπάει τη μάχη από τα είκοσι στελέχη σε είκοσι ατομικούς αγώνες. Επειδή ο τομέας των πολεμικών τεχνών βασίζεται εξ ολοκλήρου στην ιδέα του αγωνίσματος, το ‘ένα προς ένα’ έχει πάρει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το ομαδικό. Άρα, πολύ σπάνια θα έχουμε ασκήσεις σωματικές. Αν είναι ‘ένα προς ένα’, είναι πολύ δύσκολο να αναπτύξουμε τη στρατηγική.