Όταν ξαναβρήκαμε την εκκλησία μας μετά από τόσο καιρό αναμονής μέσα στα κατεχόμενα νιώσαμε μια βαθιά συγκίνηση γιατί υπήρχε ακόμα, ενώ την είχαν εγκαταλείψει όλοι αυτοί που την έβλεπαν κάθε Κυριακή λόγω κοινωνίας και χρησιμοποιούσαν το κτητικό. Μόνο ένα ζευγάρι είχε αντέξει τις κακουχίες για να προστατέψει την εκκλησία. Και τώρα την βλέπαμε και πάλι όμορφη δίχως τις πληγές της κατοχής. Μόνο ένα σημείο μας παραξένεψε: το ιερό δεν είχε πια τα φύλλα της πύλης. Αλλά μάθαμε ότι βρίσκονταν μέσα μόνο που κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να τα βάλει στη θέση τους. Έτσι αποφασίσαμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Ξεπεράσαμε τις πληγωμένες εικόνες και εισήλθαμε στο ιερό. Κάτω στην αριστερή άκρη βρήκαμε τους πεσμένους αετούς που προστάτευαν τον σταυρό και τις δύο εικόνες. Όλοι μαζί σηκώσαμε το ξύλο της μνήμης και της πίστης και το τοποθετήσαμε στην αρχική του θέση γιατί ήταν το πρέπον, ενώ οι μαθήτριες πρόσεχαν από την άλλη πλευρά όλες τις κινήσεις μέσα στη σιωπή. Και όταν το ιερό βρήκε και πάλι την ξύλινη πύλη χαμογέλασαν όλοι οι μαθητές διότι δεν ήξεραν ότι είχαμε έρθει και γι’ αυτό το σκοπό. Τώρα όμως διαβάζοντας το κείμενο της γραφής μπορούσαν να δουν ότι είχαν αγγίξει το πρέπον δίχως να δεχτούν εντολές, αφού ήταν ήδη γραμμένες απλώς συνέχισαν το απαραίτητο έργο για να νιώσει έτσι το ζευγάρι της μοναξιάς ότι δεν ήταν άσκοπη η παραμονή τους για την προστασία της εκκλησίας. Στη συνέχεια ανάψαμε το καντήλι και το θυμιατήρι για να αλλάξει ο χώρος με τη ζωή της δράσης και να ξεφύγει από την αναμονή διότι έπρεπε και αυτός να περάσει στην ετοιμότητα της απελευθέρωσης. Έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και στην εκκλησία του Αη-Γιώρκη στην Κερύνεια για να μάθουν οι δικοί μας ότι όχι μόνο δεν ξεχάσαμε αλλά ότι θα επανέλθουμε.